|
Пераклад з украінскай Rydel N23 |
Гл. арыгінал на ўкраінскай мове webdepth.com.ua |
Нэо – дурны нэофашык, які хварэе на амнэзію, дэжа-вю ды хваробу Паркінсона. Уважае сябе супэрмэнам, носіць даўжэзны плашч і пастаянна задае ідыёцкія пытаньні
Марфэй – наркаман са стажам, лысы мурын, што прыняў Буддызм і таксама носіць скураны плашч. Вучыўся ў Маскве, пагэтаму някепска размаўляе па-расейску
Трыніці – каханка Нэо
Агенты – кацапскія санітары, пераапранутыя вар’ятамі
Рыган – кацапскі разьведчык і здраднік. Носіць бародку а-ля Дэпэш Моўд і мніць сябе філёзафам
Агакул – старая жыдоўка з Адэсы
Таксама ўдзельнічаюць наркаманы, кіроўцы грузавікоў, галасы, звар’яваныя дзеці ды іншыя.
Эпіграф:
Imagine, there is no spoon
(Дзе лыжка, блядзь?!)
На сцэне непрыбраны пакой, пасярод якога стаіць кампутар, па якім чаціцца Нэо. Раптам экран пачынае мільгатаць і ў акно тэрміналу ўламваецца пыса Марфэя.
Нэо: Авой!
Марфэй: Шукай дзеўку зь белым трусам на срацы.
Нэо: Ты хто?
Марфэй: Ці ты хочаш ведаць праўду?
Нэо: Шо-о?
Марфэй: Пытаю: ці хочаш ведаць праўду?
Нэо: Якую?
Марфэй: Цьху! (адлучаецца)
У дзьверы звоняць.
Нэо: Хачу! ... значыцца, хто там?
Наркаманы: Гэт’ мы. Маеш?
Нэо шаркае да дзьвярэй і адчыняе іх. Наркаманы бачаць кампутар і выпадаюць на ізьмену.
Наркаманы: (з трымценьнем у голасе) Давай!
Нэо: Бабкі дзе?
Наркаманы: (азіраючыся на целік) На...
Нэо: На...
Наркаманы: Дзёрнеш?
Нэо: Хадзем...
Дыскатэка. Усе “дурныя” альбо п’яныя. Праз натоўп сноўдаюць санітары і ловяць нейкую дзеўку. Дзеўка вырываецца, піздзіць усё навокал ды галосіць: “Агенты, агенты!” Пэрыядычна яна падскоквае і пачынае дрыгаць нагамі. Санітары ловяць яе ды робяць укол у сраку шпрыцам. У гэтую хвілю Нэо заўважае на ёй намаляванага крэйдай трусіка а-ля Плэйбой.
Нэо прачынаецца ў вар’ятні. На ім наматаная прасьціна на манер кацапскай уціхамірнай кашулі.
Нэо: (намагаючыся выпрастаць рукі і дастаць цыгарэты): От... хуйня!
Уваходзяць санітары.
Нэо: Ага, агенты, блядзь! (З гэтымі словамі ён урэшце выцягвае правую руку і паказвае санітарам амэрыканскі фак)
Агенты: Ну шо, прачнуўся, блядзь? Шчас мы зробім табе працэдурку. Ці любіш працэдуркі? Мням, мням. Калі ты лічыш, што ты круты, дык мы табе скажам: ты – падла! Мы санітары, мы – чысьцім заразу. А зараза – гэта ты. (З гэтымі словамі санітары пізьдзяць Нэо па пячонцы ды засоўваюць яму ў дупу гнутую сталовую лыжку) Уяві – няма аніякай лыжкі! (Санітары рагочуць ды выходзяць з палаты).
Нэо: (выцягваючы з дупы лыжку) Дзесьці я ўжо гэта чуў... пра цукерку...
Блатхата Марфэя. На коўдры ляжыць абдоўбаная Трыніці ды яшчэ колькі вусьмерць п’яных кацапаў. Адзін зь іх сядзіць перад старажытным тэлевізарам і глядзіць на зялёны “сьнег”. Уваходзіць Нэо. Трыніці пачынае ванітаваць.
Нэо: Шо тут?
Марфэй: Добро пожаловать у рэальны сьвет!
Трыніці: Буэ-эээеее....
Марфэй дастае з-пад плашчу рознакаляровыя калёсы і працягвае іх Нэо.
Марфэй: Возьмеш чырвоную – будзеш клёвым пацаном, падсядзеш на тое самае, шо і мы. Возьмеш блакітную – будзеш лохам канкрэтным, бо то крэйда.
Трыніці: Буэ-эээааааа....
Нэо цягне руку спачатку да чырвонага, потым да блакітнага, потым ізноў да чырвонага. На ілбу ў яго відаць цяжкую работу мысьлі. Наважыўшыся, ён зрэшты бярэ чырвонае калясо і есьці яго.
Марфэй: (працягвае Нэо пляшку партвэйну) На, запі.
Трыніці: Бууууууэ-эээеее....
Нэо: (расплюшчваючы вочы, вельмі гучна) Я ведаю Кунг-Фу!
З гэтымі словамі ён пачынае малаціць мэблю, п’яных кацапаў ды іншы хлам, які раскіданы па пакоі.
Трыніці: Шо ён робіць?
Марфэй: (гледзячы на зялёны сьнег) Ён рухаецца!
Трыніці: Ня так хутка! Буэ-эээеее....
Нэо працягвае малаціць паветра, час ад часу трапляючы ў сьцены. У такіх выпадках ён крычыць “Хе!” і піздзіць нагамі перашкоды. Вочы ягоныя заплюшчаныя, на вуснах – усьмешка. З усяго відаць, што Нэо зараз вельмі файна.
Нэо прачынаецца зь дзікага бадуна. Ён увесь у сіняках ды гузаках. Навокал ляжыць папізжаная мэбля, нейкія рандэлі ды штук сорак завёрнутых у дугу лыжак. Поруч з Нэо храпіць Марфэй. Пасярод пакою мычыць Трыніці. З-за гэтага мычаньня і разплюшчвае вочы Нэо.
Нэо: (з хрыпотай) Хто тут?...
Марфэй: (не прачынаючыся) Ці хочаш ведаць праўду?
Нэо: Нее...
Марфэй: Дык ведай, тут ты.
Нэо: Хто я?
Трыніці: (паказваючы навокал) Ты рабіў Кунг-Фу
Нэо абводзіць поглядам пакой. Потым употай выцягвае з кішэні Марфэя мабільны тэлефон і з трымценьнем у руках пачынае нешта націскаць. Марфэй прачынаецца.
Марфэй: (зьвяртаецца да Нэо) От я шчас камусьці! Аддавай трубу...
Нэо: (урэшце набраўшы нейкі нумар, дзіка крычыць у мабілу): ЗАБЯРЫЦЕ МЯНЕ АДСЮЛЬ!!! АА-А!
На стале звоніць антычны тэлефон. Марфэй падыходзіць да яго.
Марфэй: (гледзячы на Нэо) Дазваніўся? (зьнімаючы слухаўку) Ну, “альлё!”
Нэо зь пералякам адкідвае мабілу.
Марфэй: (з спачуваньнем) Табе мабыць трэба да Агакула...
Нэо: Хто гэта Агакул?
Марфэй: Ці хочаш ведаць праўду? Ой, не маўчы. Потым пабачыш. Ён ведае, што жыве ў Матрыцы. Ён адчувае Матрыцу. Ён навучыць цябе, як зламаць Матрыцу.
Нэо: А пачаму я павінны яё ламаць? І нахуя?
Трыніці: Бо ты мудак!
Нэо: (гледзячы на свой адбітак у люстры) І чаго я лысы?
Марфэй: (зварочваецца да Нэо) Гэта імітатар. Навокал цябе – штучная рэчаіснасьць. У ёй тыя самыя правілы, што дзейнічаюць у Матрыцы. На некаторыя можна абапірацца, на некаторыя можна начхаць і зламаць.
Нэо: Як я даведаюся, шо можна ламаць?
Марфэй: (стоячы на даху высачэзнага будынку поруч з Нэо) Пізданеш і даведаесься.
Нэо: (з радасьцю) Праўду?
Марфэй: (хітра) Ага. Скачы давай!
Нэо заплюшчвае адно вока і падазрона глядзіць на нэгра.
Нэо: І нахуя?
Марфэй: Пазнаеш праўду. Леці, да?
Марфэй штурхае Нэо з даху.
Нэо: (хаотычна ўзмахваючы рукамі) Оооо-ой бля-а-а-ааа!...
Марфэй: (прыгожа лунае наўкола Нэо) Ляці давай, а не “бля”!
Нэо: Бля-а-а-ааа!...
На апошняй ноце ён плюхкаецца на асфальт як мех гаўна і сплюшчваецца нераўнуючы дыснэеўскі трусік. Над асфальтам тырчаць адно толькі вочы, якімі Нэо дзікавата азіраецца. Поруч плаўна, нібы картонная ракета ў фантастычных фільмах, прызямляецца Марфэй.
Марфэй: Белыя ня могуць лятаць...
Нэо: (выплёўваючы зубы) От зараф я ўфтану, то ты фука, ляжэф
Нэо вольнаю рукой адшкрабае ад асфальту спачатку сраку, потым галаву й пераварочваецца на бок. З гукам коркі з-пад шампанскага ён пашыраецца, набываючы нармальныя формы і ўзьнімаецца. На поясе ў Марфэя верашчыць пэйджэр.
Марфэй: (перабіраючы размаіты хлам, што навешаны ў яго пад плашчом) Час ісьці.
Нэо кульгае за Марфэем, харкаючы крывёй, і размахвае ў паветры нагой, намагаючыся патрапіць нэгру ў сьпіну.
Кабінэт глаўрача. На стале стаіць талерка боршчу, побач зь якой сядзіць Рыган, і шыльдачка Сьміт, адпаведна - побач зь Сьмітам. Рыган сутаргава есьці. У Сьміта ў вуха ўсунуты кавалак дроту ад тэлефону, які ён пастаянна церабіць. У руцэ ў яго мухабойка, якой ён час ад часу піздзіць па сталу.
Сьміт: Вось так, нас цікавіць, хто прэ ў лякарні калёсы?
Рыган: Ам-гум... Скока? Плаціш скока?
Сьміт: (намагаючыся трымаць сябе, але мэталёвым голасам) Хто дылер?
Рыган: (закатвае вочы і агідна чвякае) Я маю свае інтарэсы – талерка баршчу штодня і дымэдрол.
Сьміт: Добра, талерка і ампула... і лыжка штодня!
Рыган: Тры!
Сьміт: Дзьве! Дзьве ампулы дымэдролу на вечар і імя!
Рыган: (шыпіць) Марф-ффэй! Гэт’ ён, кляты нігер, навучыў Нэо Кунг-Фу, гэт’ ён ведае праўду, але (пачынае плакаць) ні-ііікому не-е ка-аажжаа-ааа...
Сьміт: (тыркаючы вуха з дротам) А зараз пайшоў нахуй, бо нічаво не палучыш.
Сьміт хуярыць мухабойкай па галаве Рыгана. Рыган перастае хлюпаць, употай пізьдзіць з сталу лыжку і паціху адступае да дзьвярэй.
Забруджаная кватэра старой жыдоўкі па мянушцы Агакул. На падлозе сядзяць дэбільныя дзеткі, якія гуляюцца з дэбільнымі алюмініевымі лыжкамі. Уваходзіць Марфэй ды Нэо. Апошняга хістае ў розныя бакі. Рухі у яго імклівыя, вочы блішчаць, пальцы трымцяць.
Марфэй: (намагаючыся абняць жыдоўку) Ом-манэ Падрэ Хум!
Агакул: (гледзячы на Нэо) Хагэ Кгышна, сынку. А шо гэта за мудак?
Марфэй: (агідна крыўляючыся) Ён хоча ведаць пГаўду.
Агакул: (ізноў глядзіць на Нэо) Ну і шо енто зь ім? Ты дзьвігаесься як агент!
Нэо: (пагойдваецца) Я… угк… ведаю… укг… Кунг! Хву!...
Агакул: Бачу. Але ты палюбіш ту, шо умегла, а яна палюбіць цябе. І хто-та з вас умгёт. Ілі не умгёт… Но кто-та такі умгёт.
Нэо: (хістаючы галавой) Кунг! Хву!
Агакул: (штосьці выцягваючы з кішэні) Нет, божа ж мой, от на - зьеш.
Нэо есьці, ня гледзячы, душыцца, харкае сьліной і зноўку жрэ. Паступова яго адпускае.
Нэо: (па-дзікунску азіраючыся) Дзе я?
Агакул: Ты ў бязапаснасьці. Ты ў дгузей.
Нэо: От, спасіба, я лепш пайду.
Нэо выходзіць, мінаючы дэбільных дзяцей, якія зь няма чаго рабіць, мнуць лыжкі.
Нэо: (зьвяртаючыся да Марфэя, які чакае яго ў калідоры) Шо гэта за блядзь?
Марфэй: Нічога не кажы. Я ня хочу ведаць гэную хуйню – ён выцягвае з-за пазухі стары замацаны тэлефон, які пачынае агідна званіць. Мы вяртаемся.
Нэо: Куды?
Марфэй: Дадому, у рэальны сьвет!
Марфэй здымае слухаўку і ў тую ж хвілю зь дзьвярэй выскокваюць Агенты.
Нэо: (радасна ўскокваючы) Ага, Агенты, блядзь!
Агенты: (зкручваючы Марфэя) От ты, нігер, нам і патрэбны. Хадзем, нас ждзёць глаўрач!
Марфэй: (ганарыста азіраючыся на Нэо) Я вельмі страшны!
Агенты: Ага. Як малпа. Га-га-гаааа! (рагочуць)
Агенты піздзяць абодвух нагамі, рухаючыся, як для наркаманаў, дык няўлоўна хутка. На момант Нэо ахоплівае прозрэніе, ён адчувае праўду, але нейкая хуйня выцінае яго ў патыліцу й розум загасае.
У пакой, дзе сядзіць Трыніці і Рыган уваходзіць Нэо. Ён у сраку п'яны. Па падлозе раскіданыя шпрыцы, невялічкія чырвоныя калёсы ды штук трыста лыжак.
Нэо: (сьпявае) "Па шыр-рокай да-арр-роге, па Сі-і-ібірррры з канвоем!…"
Трыніці: Дзе Марфэй?
Нэо: (паказваючы перакрыжаваныя пальцы) "АйПі мой дзьвесьці сорак пяць, я ў Ай-Сі-К'ю хааачу апяць!…"
Рыган: Дзе Марфэй?!
Нэо закатвае вочы, голасна гудзіць, ды водзіць лакцямі як паравоз.
Трыніці: Апошні раз пытаюся, дзе Марфэй?
Нэо: (падаючы ракам) Ён ведае праўду, а я ведаю кунг-фу-уу! (З гэтымі словамі ён ванітуе акурат на падлогу, шпрыцы ды лыжкі.
Рыган: (шапоча ў вуха Трыніці) Марфэя ўзялі агенты! Нэо – сука!
Трыніці: (падыходзіць да Нэо і кладзе ягоную галаву сабе на калені) Шо сталася з Марфэем?
Нэо: Збррроя! Мне патрэбна зброя! Я страляць хачу!
Рыган: Зрабі яму клізму, бо памрэ.
Трыніці бярэ вялічэзную клізму ды пяшчотна суе яе Нэо ў сраку. Нэо, не заўважаючы, хапае найбуйнейшую лыжку, што ляжыць побач, абедзьвюмя рукамі і пачынае церці ейны бок аб бэтонную падлогу. Пакуль лязо не стае вайстрэйшым за брытву, Нэо хавае лыжку ў нагавіцы і прыймаецца за іншую. Рыган зь пералякам глядзіць ужо на пятнаццатую заточку, якую робіць хлопец і паціху адступае.
Нэо: А ну стаяць, блядзь!
Рыган: (хціва намагаючыся усьміхнуцца) Что, ну что такое?
Нэо кідае лыжку ў Рыгана, лыжка трапляе яму ў грудзі, дзе і застаецца тырчаць. На падлогу штосьці капае з разьбітай у кішэні Рыгана ампулы. Нэо падыходзіць да цела, макае ў вадкасьць палец і суе яго ў рот.
Нэо: От бач, дымэдрол! Зсучыўся, падлюка, я адразу западозрыў!
Рыган ціха асядае на падлогу. Ягоныя пальцы сутаргава шкрабуць па пылу. Правая рука пакідае сьлед вельмі падобны да слова "Матрыца", а левая – "Мы тут як блядзкія батарэйкі".
Ізноўку кабінэт глаўрача. Да кабінэту ўлятае Нэо з клізмай ў срацы. На зэдліку ціха марыць Марфэй. Ягоныя вочы заплюшчаны, рукі зьвязаныя. Поруч корпаюцца лекары.
Нэо: Ага, то тут у вас штаб! (гучна бзьдзіць, клізма адпадае, і на падстаўленую далонь падае невялічкае чырвонае калёса, якое кунгфуіст суе у рот нэгру)
Марфэй праглынае пігульку, адразу ж вылупляе вочы і з гучным "шпок" зьнікае. На зэдліку застаецца толькі стары замацаны тэлефон.
Сьміт: Зараз мы табе пакажам "штаб"!
Нэо: Я ведаю Кунг-Фу і ўмею лятаць!
З гэтымі словамі ён піздзіць галоўнага лекара з тэлефонам. Тэлефон звоніць, лекар падае, іншыя ўцякаюць.
На коўдры ляжыць абдоўбаная Трыніці ды яшчэ колькі вусьмерць п'яных кацапаў. Адзін зь іх сядзіць перад старажытным тэлевізарам і глядзіць на зялёны “сьнег”. Уваходзіць Нэо. Трыніці пачынае ванітаваць.
Нэо: (вылупляючы вочы): Ну ні хуя сабе!
Марфэй: Добро пожаловать у рэальны сьвет!
Трыніці: Буэ-эээеее…
Нэо зрывае важкую заслону, за якой адкрываецца замацанае акно і краты. Спрытным ударам галавы ён б'е шкло, вырывае зубамі краты і ўзьлятае ў бяздонную блакітную далечыню. Высока ў небе лунае "Я ВЕДАЮ КУНГ-ФУ-Ууу!"